In de zee met de jongens

Vrijwilligerswerk in Kenia: een levenservaring en familie rijker!

Nog nooit eerder sta ik met zoveel tegenzin op een vliegveld. Hoewel vakantie niet lang genoeg kan duren vind ik het normaal gesproken ook heerlijk om weer naar huis te gaan. Maar wanneer ik op Moi International Airport sta hoop ik stiekem dat ons vliegtuig niet zal vertrekken, zodat we terug moeten keren naar ‘onze jongens’ in Mombasa. Drie weken vrijwilligerswerk bij BeHoCa, een opvanghuis voor straatjongens, zijn voorbij gevlogen. Dat was het dan, maar ik wil helemaal niet weg..

Lees hier waarom ik koos voor vrijwilligerswerk in Kenia!

Hoe het allemaal begon

Melissa, de oprichtster van BeHoCa, haalt ons voor dag en dauw op vanaf het vliegveld en we rijden gelijk door naar ons verblijf voor de komende drie weken. Een ruim en, voor Afrikaanse begrippen, luxe huis met veel buitenruimte in Shanzu, een wijk van Mombasa. Onderweg passeren we al een gigantische openluchtmarkt, lichtgevende matatu’s (het Keniaanse openbaar vervoer) en een in stukken gereden kameel. Welkom in Kenia!

Een deel van het BeHoCa-huis
Een deel van het terrein
Een deel van het terrein

Het is een uur of zes als we bijna op plaats van bestemming zijn en telkens even stoppen om vanuit de auto handjes te schudden. De jongens zijn net vertrokken voor hun 30 minuten durende wandeling naar school. Netjes stellen ze zich allemaal voor en roepen vrolijk “see you later!” Melissa verteld ons dat ze het leuk vinden dat we er zijn. Dat vinden wij ook! 

In de avond, wanneer de jongens tussen 17.30 uur en 19.00 uur (!) terugkomen uit school, doen wij een poging de 20 namen te leren kennen. Dat valt nog niet mee. De jongens maken lange dagen, maar klagen doen ze hier niet. Als we vragen hoe het was op school antwoorden ze allemaal met een grote glimlach “good!” Het is hier een feest om naar school te gaan en ze doen het nog ontzettend goed ook. De meeste jongens staan zelfs in de top vijf van hun klas!

Terug uit school worden de groene uniformen en andere vieze kleren netjes met de hand gewassen en aan de kleurige waslijn opgehangen. Iedereen doet zijn taak, dat varieert van de kippen voeren tot de planten water geven. Nadat iedereen onder de douche is gesprongen en schone kleren heeft aangetrokken eten we rond 19.30 uur onze eerste Afrikaanse maaltijd. Op het menu staat ugali, ook wel Afrikaanse cake (een soort hardgekookte maïspap) mét kool, zónder bestek. Onze eerste dag in Mombasa is een feit.

Van vreemden naar Aunties

De eerste keer voelt een beetje gek, maar op een goed moment wennen we aan het feit dat we zijn omgedoopt tot “aunties”. De jongens noemen alle vrouwelijke vrijwilligers, stagiaires en medewerkers zo en wij zijn geen uitzondering. De mannen worden, je raadt het al, “uncle” genoemd. Om het gemakkelijk te houden.

Al snel draai ik me bij iedere “auntie” om, om de jongens te helpen met huiswerk, een spelletje te spelen of in de maling te worden genomen. Het verbaasd me in positieve zin dat veel van de jongens zo open en enthousiast zijn. Na een paar dagen voelt het al alsof we ze al jaren kennen, en zij ons.

Flesjes wassen
Flesjes wassen zodat ze gevuld kunnen worden met sap
Onderweg naar het strand
Onderweg naar het strand

Doordeweeks, als de jongens op school zitten, doen we vooral klusjes in en rond het huis. De wasbank krijgt een flinke lik bruine verf en de zitbank en tafel in het leefgedeelte wordt weer fris blauw gemaakt. Ook sorteren we boeken, verzamelen we examens van de jongens en maken de spelletjeskast weer op orde. In het weekend is er meer tijd voor groepsactiviteiten en gaan we lekker naar het strand en de kerk. 

Familiegevoel

Als je niet beter zou weten, zou je denken dat BeHoCa één groot gezin is met heel toevallig alleen maar jongens. En eigenlijk is dat ook zo. Melissa is mom, de jongens zijn broertjes en er lopen wat aunties en uncles tussendoor om te ondersteunen in de drukke familie. De jongens spelen met elkaar, maken af en toe ruzie, krijgen zakgeld als ze goed hun best hebben gedaan en straf als ze de boel op stelten hebben gezet. Het doet me denken aan thuis. 

Als ik om me heen kijk kan ik me bijna niet voorstellen dat (bijna) al deze jongens op straat hebben geleefd. Ik wordt er verdrietig van als ik bedenk dat sommige jongens geen ouders meer hebben, niet weten waar deze zijn of zelfs bang zijn voor papa of mama. Deze kids hebben allemaal al een verleden en dat terwijl ze tussen de 8 en 18 jaar oud zijn. Gelukkig kunnen ze bij BeHoCa (weer) gewoon kind zijn.

Wanneer de laatste dagen aanbreken merk ik dat ik het lastig krijg. Pas nu besef ik hoe kort drie weken eigenlijk zijn. Tegelijkertijd voelt het alsof we de jongens al jaren kennen en voel ik zoveel liefde. Eén ding is zeker. Ik heb een hele goede beslissing genomen toen ik vorige zomer met mijn moeder buiten op de veranda onze tickets naar Mombasa boekte. Stiekem hoop ik dat we er deze zomer hetzelfde bij zitten. Want we komen een keer terug. We hebben er een familie bij en familie bezoek je één keer in de zoveel tijd.

Met alle BeHoCa-boys!
Met alle BeHoCa-boys!
Mijn laatste dagje bij BeHoCa
Mijn laatste dag bij BeHoCa

Adam, Ali, Ambasa, Ambrose, Aron, Brian, Davis, Dennis, Emmanuel, Iddi, Jack, Jacob, James, Juma, Meshack, Said, Said, Shadrack, Tony en Yusuf bedankt voor jullie liefde en dankbaarheid, de gezellige spelletjes, de grapjes die jullie uithaalden, de nieuwsgierige vragen, het samen lachen, de verrassend goede preken, de geweldige uitvoering in de kerk, de gezellige middagen op het strand, de racespelletjes op de PSP, het fanatieke waterballongevecht, de bijzondere rondleiding door het oude centrum van Mombasa en jullie fijne knuffels!

Meer weten over BeHoCa?

Ongeveer vijf jaar geleden heeft Melissa Stichting BeHoCa opgericht en de eerste bewoners verwelkomt in haar tehuis in Mombasa, Kenia. BeHoCa staat voor Believe, Hope en Care en dat vat eigenlijk precies samen wat ze voor de jongens doet. Het huis is voornamelijk bedoeld voor straatjongens en door middel van donaties kunnen zij naar school en gaan ze een goede toekomst tegemoet. Wil je meer weten, ook vrijwilliger worden, doneren of op een andere manier helpen? Kijk dan even op de site: www.behoca.nl

***

Zou jij vrijwilligerswerk in het buitenland overwegen?

10 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: